Ook superhelden kunnen kwetsbaar zijn

Door An Staels
46 jaar ● moeder van 2 dochters ● verloofd met Marc
Oprichter van [in]sane, een project dat mensen binnen de GGZ wil ondersteunen

“Het kan raar lopen in het leven. Het ene moment is het moeilijk om uit te leggen waarom je voor een loopbaan binnen de zorg kiest, het volgende moment word je gezien als superheld. Nochtans doe je net hetzelfde als voordien. Je draagt zorg voor zij die kwetsbaar zijn. Dat is waarvoor je in de eerste plaats kiest voor een zorgberoep. Om er te zijn voor mensen in nood. Om op deskundige en warmmenselijke manier bijstand en zorg te verlenen aan wie ziek is. Dat is wat we doen, waarvoor we zijn opgeleid. Meestal is het geen sexy job. We krijgen er niet altijd erkenning voor. Het loon is niet geweldig maar dat wordt vaak afgedaan met dooddoeners als: ‘Voor het geld doen we het niet, he!’ of ‘Het is een roeping!’.”

“Clichés als deze ontstaan doordat ze de waarheid sterk benaderen. Hulp verlenen, zorgen, dat doe je met hart en ziel. Je kiest er voor om in de zorg te werken. Dat doe je meestal in de luwte, ver weg van applaus en schijnwerpers. De mooiste beloning is de glimlach en de dankbaarheid van een patiënt of een familielid, het herstel van iemand die je hebt verzorgd. Maar nu rijden we naar huis onder witte vlaggen en handgeklap.”

“En wat is er veranderd? Eén microscopisch klein beestje. Een virus dat mensen confronteert met de eindigheid van het leven. Het maakt hen bang. Bang om ziek te worden en afhankelijk van zorg. Zorg die gegeven wordt door hulpverleners. Hulpverleners die stil en misschien wel ondergewaardeerd hun job uitoefenden en nu broodnodig blijken om deze crisis het hoofd te bieden. Dit moment van roem en appreciatie is ongetwijfeld leuk. Zo verdiend ook, voor wie elke dag in de frontlinie staat!”

“Maar ook een superheld is kwetsbaar. Ook Superman heeft z’n achilleshiel. Voor de hulpverleners zal er op lange termijn weinig veranderen. Na de crisis zal het snel weer business as usual zijn. Maar misschien is dat net de superkracht van de zorgverlener… De sterkhouders naast de zorgvragers, vanachter de schijnwerpers. Laat ons daar trots op zijn, wetende dat het handgeklap ooit zal uitdoven.”